audiovisuele poëzie
Ben Verschuren
dichter / schrijver
BRIEVEN
reageren
Berichten uit de bovenwereld
Ik weet niet meer wat de reden was, maar hij stond ineens voor me, hij was door de bijkeuken binnen gekomen zonder te kloppen. Hij was zo mooi, zo adonisch. De buren! dacht ik nog - schuldgevoel als bewijs - Ze hebben er nooit naar gevraagd. Zelfs na de geboorte niet, waarom zouden ze? Ik schonk hem een kind, waaruit jij later geboren zou worden. Het kreeg mijn naam die ook de jouwe is.
Namen, het zijn woorden die je afkomst vertellen, soms verraden zoals bij mijn zoon. Iedereen wist van ons, het hoefde niet meer gevraagd te worden. Maar smet kreeg geen vat op ons, smet is aardedrek waar je in verzandt als je niet omhoog durft. Wij waren niet bang, net zo min als je moeder toen die nog uit dansen ging. Je vader was bang, ongewapend als hij was. (Was jij bang toen je na je Icarische val verdronk in je onderland waar je de tijd niet meer kon bepalen? Hoe kwam je weer boven? Trapje voor trapje, steeds uitglijdend over de glibberige treden? Het heeft lang geduurd, maar je hebt het gehaald.)
Ik had een leven gebaard dat niet erkend mocht worden. Het deerde me niet, ze hadden me nodig, de loonarbeidster. En hij, mijn lief, kwam vaak, gelegitimeerd zonder zich te verraden. Hij had een alibi, iemand moest op mij letten, mij behoeden voor een volgende misstap. Juist hij!
Geluk, het is een windvlaag, zegt men, maar de onze was een thermiek die ons naar hogere luchtlagen dreef waar we als zweefvliegers rondcirkelden. Iedere keer als hij kwam, iedere keer als hij ging. We lieten ons aan de tijd over. En mijn zoon wist niet beter of het hoorde zo. En zo hoorde het ook!
Zo is het gegaan. Het is alles openbaar gemaakt. Ik ben gerust nu.
Het is aan jou dat ik het prijsgeef, wees er voorzichtig mee.
je stammoeder