audiovisuele poëzie
Ben Verschuren
dichter / schrijver
BRIEVEN
reageren
Berichten uit de bovenwereld
Dag petekind,
Ja, ik dacht je peettante moet ook maar eens schrijven,
waar zijn peettantes anders voor? Ze hebben je
naar mij vernoemd, tenminste dat zeiden ze, je
naam lijkt amper op de mijne. Ik had erom
gevraagd want zonder vragen bereik je niets in
de familie van je moeder.
Met je verjaardag kreeg je altijd wat van me,
toen je thuis weg was kwam ik naar je toe, in je
chambrette de cadeautjes uitpakken, ik heb je
een keer het horloge van mijn oudste zoon cadeau
gegeven.
Ik vond het altijd donker daar in dat gebouw,
typisch jarenvijftigdonker, het soort donker dat
bij onze generatie past: niets aan de hand,
ogenschijnlijk, terwijl je de zwaarte van het
leven in de lucht voelt hangen.
De familie van je moeder is een familie van het woord,
het hoogste woord. Ik moest er steeds naar
zoeken en kwam dus altijd te laat, het verkeerde
woord op het verkeerde moment.
Jij vond ik meer hebben van de familie van je vader,
stilletjes, teruggetrokken, alsof er een geheim
wordt meegedragen zonder er weet van te hebben.
Misschien verenig je beide in je en trek je je terug in
het woord, een veilige schuilplaats, als in een
chambrette.
Hoe vond je het eigenlijk om bij je vader in de klas te zitten? Weet je dat ik er eigenlijk nu pas bij stil sta, je maakt wel wat los jongen!
Ik zag je tijdens de leesles zitten, daar op de vijfde bank van de derde rij. Je zat te knoeien met de inktlap die je voor je verjaardag had gekregen, zo'n inktlap met ronde, blauwkleurige, zacht op elkaar gestapelde stukjes stof waar je de kroontjespen tussen stopte, vastkneep en droog eruit trok. Zou ik jou de beurt geven? Je wist vast niet waar we waren. Ik zag er meer die dat niet wisten, het geoefende meestersoog. Mijn stem verried niets toen ik je naam noemde, jij zocht naar woorden, je buurman keek strak voor zich uit, ook hij wist niet waar we waren, dat zag ik, en de rest van de klas hield zich gedeisd.
Leraar en vader gaan niet samen. Het is een ander soort gezag, een ander soort afstand. Eerlijk gezegd stond het vaderschap me als leraar in de weg, dus koos ik voor de leraar, ook thuis.
Niks mis mee, zou ik zeggen, tenslotte wàs ik je leraar. En jij scheen er niet onder te lijden, dus waar zou ik me druk om maken?
Eén keer heb ik je een beurt gegeven, omdat ik wist dat je thuis geleerd had, huilend naast je moeder - ik kon je natuurlijk niet helpen - Je antwoorden in de klas waren raak alsof je met scherp schoot, je kreeg nog een beurt en weer sloeg je terug, en nog een beurt, je vierde het als een overwinning, de hele klas veerde op, gaat dat zo tussen vader en zoon?
Vader en zoon, daar had het over moeten gaan, maar daar ging het niet over. De tijd? de oorlog? Ach, die oorlog.
je oude meester