dichten op locatie  audiovisuele poëzie	Ben Verschuren dichter / schrijver		gedichten  BRIEVEN
home  reageren	Letters from heaven Berichten uit de bovenwereld		◄ ►
Mijn petekind, De familie van je moeder was zo hautain! En een hautaine familie heeft een bliksemafleider nodig, ik bleek daar het meest geschikt voor. Ik was niet als je moeder, ik wilde niet als je moeder. Het was haar broer, mijn man, die haar ophemelde. Jouw moeder, mijn schoonzus, onderging het gelaten, een serene en doeltreffende tactiek. Jij moest daar ver vanaf staan, bedacht ik, jij was niet zo, jij wilde niet zo. Ik was blij dat ik je had, tenminste één in de familie die ik aan mijn kant stond scharen. Jij, jij mijn petekind.... je boze peettante		Lieve zoon, Hoe lang is het nu geleden dat ik in de kist lag en je wel wilde aanvliegen? Je was alleen met me in de voorkamer waar ik lag opgebaard. Ze hadden me netjes opgemaakt, te netjes, iets te veel rouge, alsof ik bloosde. Ik was wel blij dat het voorbij was. Mijn laatste nacht was gelijk aan de eerste: geen controle, alles laten lopen. Maakt het leven dan zo weinig verschil? Misschien kwam daarom woede in me op. Jij merkte het, dat zag ik, ik schaamde me alsnog. Tot dan toe was woede een onbekende emotie voor mij, nooit begrepen, en nu was ze er ineens maar kon ze er niet meer uit. Te laat, te laat! Ik schreef je regelmatig brieven toen je weg was. Ik wist niet goed wat ik moest schrijven, dus schreef ik maar wat er hier gebeurde, vragen stelden we niet in die tijd, de oorlog zat nog in ons hoofd. Had ik moeten vragen hoe het met je ging, wat deed je daar, wat zocht je daar? Had ik andere soorten vragen moeten stellen: vertel me, ik luister... wat wil je me zeggen... heb je me nodig... ik mis je, mis jij mij... Mijn kind, vertel me...  Tot jij op een dag begon te vragen, niets geen vertel me ik luister, steeds maar weer hoe en waarom, als een wolkbreuk. Je zat er vol van terwijl je zei dat je leeg was, je leed aan het verlies van jezelf.	Ik wist er geen raad mee, alsof het allemaal aan mij lag. Wat was je toch een doordrammer, zelfs in mijn kist wilde je nog vragen. Je vader was veel meegaander. Iedereen was altijd aardig tegen me, waarom deed je zo, ik was toch je moeder! En jij bent mijn kind... In mijn familie werd veel verteld, ieder zijn verhaal over alles wat wel en niet, en dat weer door elkaar, een aaneenrijging van private stories zonder samenhang, vertellen was overleven. Stiltes werden zo snel mogelijk opgevuld, elke hap naar adem werd door een van de anderen aangegrepen om de eigen litanie ten gehore te brengen, totdat ook daar de dwang naar adem het - althans voorlopig - einde betekende. Jij kon eindeloos luisteren als we alleen waren, toch was ik bang voor mijn pauzes. Want ook dan zei je niets, wat moest je zeggen, ik vroeg er niet naar en jij zweeg, je luisterde naar mijn ademhalen. Toen ik je daar zag staan, naast mijn kist, wilde ik ineens alles wat ik ooit gewild had... maar te laat! Woede! Je snelde weg en liet mij alleen tot er andere bezoekers kwamen die mij beweenden, ik smolt zoals altijd. Ik wil smelten voor jou, mijn kind, je moeder
	info@benverschuren.nl