audiovisuele poëzie
Ben Verschuren
dichter / schrijver
BRIEVEN
reageren
Berichten uit de bovenwereld
Ik heb nog nooit zoveel soldaten bij elkaar gezien. Je hebt gezien waar we verzameld werden, de enorme kathedraal, het kleine dorp, wie bouwt daar zoiets?
Engelsen, Fransen, Belgen, Marokkanen, Senegalezen, rode tulband, witte fez, en wij dus, een handjevol Hollanders. Een volle kathedraal, het gaf ons zowaar enige status.
De volgende dag begon de tocht der ellende, te voet, 25 kilometer, met duizenden strompelend, opgejaagd, achter elkaars hielen, naar de grond kijkend van vermoeidheid, uitzichtloos, denkend aan thuis wanneer hoe lang ooit? Een dag later in donkere wagens, urenlang heen en weer hobbelend tussen stinkende legerpakken, bij elke bocht je afzetten tegen je buurman en een por in je zij als je in slaap valt. De volgende dag in oude trein-wagons eindeloos turen door bevuilde raampjes naar landschapjes die als beekjes voorbij kabbelen, je afvragend of je daar ooit bent geweest. Uiteindelijk terechtgekomen in het land van de vijand op een heuvel boven de Moezelstad die eens het buitencentrum van het Romeinse Rijk vormde, Porta Nigra, achter prikkeldraad in barakken, we zouden nooit meer thuis komen, Nederland was al lang gecapituleerd. Dat laatste bleek onze redding.
Ik heb je er nooit over verteld, ik zou er een spannend verhaal van gemaakt hebben, verteller die ik ben. Ik zou uit schaamte een held van mezelf hebben gemaakt, terwijl in mijn summiere reisverslag alleen staat wat we te eten hadden. Anderen hebben het vollediger opgeschreven, jij hebt het gelezen bijna 30 jaar na mijn dood, toen pas. Je hebt me zelfs mee terug genomen, daar ben ik je dankbaar voor.
Na twee dagen onderhandelen werden we naar huis gestuurd, of we niet meer stout wilden zijn!
Ik ben nooit meer stout geweest, misschien begrijp je nu waarom.
je vrije vader
